Zomba Central Hospital

Zo, daar zijn we weer! Hopelijk heeft iedereen een goede sinterklaas gehad met veel kadootjes! Wij hebben nog een kadootje gekregen van de hond die ons een afgerukte geitenkop bracht, wat een lieve beestjes toch!

Nadat wij drie dagen georiënteerd hebben op de <5 clinic en er niet veel te beleven viel zijn wij in overleg gestart op de nursery, ook wel kangaroo ward genoemd. Hier komen kindjes direct na de geboorte terecht als niet alles volgens plan verloopt. Bij aankomst werden wij hartelijk begroet door Indira (de hoofdzuster van de nursery) die ons vanalles heeft uitgelegd over de afdelingen en ons Chichewa wat heeft bijgespijkerd.

De eerste dag besloten we eens wat rond te kijken hoe het allemaal verliep op de nursery, wat een verschil met Nederland! Elke patiënt heeft hier namelijk een 'guardian' oftewel een persoon die de zorg van het kind op zich neemt. Als het kind geplast of gepoept heeft wordt de guardian vriendelijk verzocht het kind te komen verschonen om vervolgens weer op de gang te wachten, heel bijzonder! De guardians/moeders mogen op vaste tijdstippen binnenkomen om het kind te voeden (ook al ligt het kind al een half uur te huilen). Alle moeders zitten naast elkaar op de grond het kindje borstvoeding te geven. Verder dragen de baby's hier geen luier maar een tjitendje (omslagdoek). Verder vonden wij het bijzonder dat er kinderen op hetzelfde bed lagen, maar dat is ook heel gebruikelijk! Na een ontzettend warme dag op de nursery was het voor ons weekend!

In het weekend hebben wij onszelf vermaakt met de kinderen van het personeel van het huis, we hebben met ze gekleurd, met de bal gespeeld en eten voor ze gemaakt, waar die kinderen al niet gelukkig mee zijn! Met twee kinderen van het personeel zijn wij naar Blantyre gereden in de auto om een zwembad te kopen en boodschappen te doen. Het eerste sponsorgeld is uitgegeven aan nieuwe slippertjes voor deze kinderen en een bal voor het voetbalteam! Het is lastig om met de kindjes te communiceren, zij praten geen Engels en wij praten nog niet erg veel Chichewa. Dit levert overigens wel hilarische momenten op!! Wat hebben ze genoten van een softijsje en dit dagje uit! Lisanne heeft nog wat dassen uitgedeeld die haar oma heeft gemaakt, de kinderen waren dolgelukkig en het weekend is voorbij gevlogen!

Op maandag gingen wij weer met frisse moed naar de nursery voor onze oriëntatie. Op de afdeling komt veel perinatale asphyxie (zuurstoftekort bij geboorte) voor, tevens liggen er patiëntjes met waterhoofdjes en sepsis. Bij aankomst merkte we dat een van de Mwana's (baby's) toch wel erg veel moeite had met ademen en ondanks de zuurstof wel erg ver introk. Na met de verpleging overlegd te hebben en cpap(apparaat met hoge druk om longblaasjes open te maken) te starten duurde het eerst een uur voordat de cpap was geïnstalleerd. Ondertussen heeft Lisanne het kind eerst een dik half uur geballoneerd omdat het kind teveel moeite had met ademen. Gelukkig ging het na het aansluiten een stuk beter! Verder was het 's middags zo heet dat alle kinderen op de afdeling koorts kregen (een sauna was er niks bij!). En oh, vandaag was het wat 'drukker' op de afdeling, op één bed lagen ongeveer 3 tot 6 kinderen! De volgende dag werd er bij aankomst al een kind geballoneerd, echter wisten de verpleegkundigen verder niet zo goed wat ze moesten doen. Hierbij heeft Lisanne het balloneren over genomen en gevraagd of de verpleegkundige een infuus kon prikken, ondertussen hield Roy zich bezig met het kind te vullen omdat het oogde alsof het kind veel vocht tekort had. Na het kind drie keer gevuld te hebben begon het gelukkig weer op kracht te komen en kon ze zelf weer ademen! De komende dagen verbeterde het kind ook zienderogen! Verder hebben wij deze week nog twee kinderen gepoogd te beademen, echter reageerde deze kinderen hier helemaal niet op en zijn uiteindelijk overleden. Een van deze kinderen is nog naar Blantyre gegaan omdat het waarschijnlijk een hartaandoening had. Echter was de radiologie afdeling al dicht waardoor het kind is overleden.
Wat wij verder ook erg bijzonder vonden is dat de kinderen hier de eerste week geen naam krijgen en dat er verteld werd dat de vrouwen hier de eerste week eigenlijk niet mogen huilen als hun kind overlijdt.

Verder zijn wij in deze week nog met Indira naar Zomba geweest en heeft zij ons wat dingen laten zien. Ook heeft Frans ons nog meegenomen voor een rondje zomba om alles te kunnen vinden als hij er niet is. Heel december zijn wij dus alleen in het huis, spannend! Naja behalve de laatste week niet want dan zijn de ouders van Lisanne er al! Het weekend zijn wij gestart met het vullen van ons zwembadje in de tuin om ons toch van wat verkoeling te voorzien in de hitte van Zomba (gemiddeld 35 graden!). Ook heeft Roy het weekend meegevoetbald met het team van iemand van het personeel, ook dit was erg leuk! Op een hobbelig veld met de nodige kuilen/bergen erin werd er met 4-3
gewonnen! Waar het er normaal zo rustig aan toe gaat in Malawi was dit een wereld van verschil, iedereen ging er met volle inzet en passie tegenaan, erg leuk (Alleen mandekken kennen ze hier niet zo goed). Ook zijn we nog naar een soort van festival geweest georganiseerd door
Msungu's (lees: witte mensen) waarbij allerlei optredens van verschillende lokale artiesten groepen waren, erg bijzonder! Hierna zijn we nog lekker uit eten geweest met mensen die we net kenden, maar dat kan allemaal hier! Ohja, de krokodilfilet smaakte ook erg lekker!

Deze week zijn wij gestart op de kinderafdeling oftewel ward 9 genoemd. Deze afdeling is verdeeld in twee vleugels, medisch/infectieus en chirurgisch. Ter illustratie: aan de ene kant liggen kindjes met malaria, longontsteking en allerlei tropische ziektes, en aan de andere kant vooral kindjes die ongelukken hebben gehad. In deze periode (mango-periode) zijn dit vooral kinderen die uit de mango bomen zijn gevallen en in tractie liggen. Verder liggen er kinderen van ongeveer twee maanden tot twaalf jaar en zijn er twee treatment rooms waar de ziekste kinderen liggen. Verder worden hier de kinderen (indien mogelijk) 's ochtends allemaal naar buiten gestuurd om de afdeling schoon te maken, met het motto een frisse neus halen is nooit verkeerd (ook al is het dan al 30 graden). Vervolgens worden ze weer binnen geroepen en staat er een lange rij te wachten om medicatie te krijgen. Ook de behandelkamer wordt druk bezocht waar kindjes injecties en infuusjes krijgen. Na de eerste dag rond te hebben gekeken liepen we de tweede dag mee op de treatment rooms waar kindjes liggen met ernstige malaria,sepsis en longontsteking. Hier kwam tussen de middag een kindje van drie binnen die veel moeite had met ademen en die gelijk werd verplaatst naar de treatment room waar ze aan het zuurstof werd gelegd. Na het kind te hebben verneveld en aan de zuurstof hebben gelegd deden ze hier niet zo veel meer mee. Ondanks dat het meisje toenemende en forse intrekkingen had. Na overleg met de verpleegkundigen en de general
practitioners (lees: lager geschoolde dokters) gebeurde er niets en heeft Roy overlegd om nog een keer te vernevelen om de luchtweg wat meer open te krijgen. Gelukkig werd dr. Chu erbij geroepen, een erg betrokken arts die helaas volgende week weer terug naar huis gaat. In overleg heeft Roy verneveld en moest ook nog de bloeddruk gemeten worden om te kijken of er nog problemen in de hersenen waren. Echter op het moment dat Roy de bloeddruk ging meten verkrampte het kind en verslapte vervolgens, waarna
Roy en Lisanne gelijk zijn gestart met de reanimatie, echter wisten de verpleegkundigen niet waar de ambubalonnen waren en is Lisanne hierna op zoek gegaan. Echter kon er geen goed opzetstuk gevonden worden waardoor niet effectief beademd kon worden. Ook de adrenaline en uitzuigapparatuur kon nergens gevonden worden waarna hierna in overleg met
dr. Chu gestopt werd met de reanimatie (Gelukkig voor ons omdat we niet zelf deze keuze hoefde te maken). Zowel moeder als oma moesten heel hard huilen en gilde over de afdeling, daar gingen onze haren van overeind staan. Na een paar keer goed zuchten en slikken heeft een andere verpleegkundige zich ontfermt over de familie en het kind. Vervolgens zijn wij wat later gefrustreerd naar huis gegaan en hebben wij ons afgevraagd wat we de volgende keer anders hadden kunnen doen. Zodat het volgende kind het wel
zou kunnen redden. Na de nodige tranen en overleg hebben we de volgende dagen besloten om de hele afdeling op te ruimen, sorteren en te kijken waar alles ligt. Roy is via via op de I.C. Terecht gekomen en heeft beademingsballonnen + opzetstukken gehaald en verder hebben we nog adrenaline gevonden in een andere kast op de
afdeling. Ook hebben we de vernevelapparatuur klaargezet en heeft Roy de uitzuiger gemaakt. Zo, nu hebben we voor de volgende keer tenminste alles bij de hand. Nu
maar hopen dat na ons weekend alles nog net zo netjes en geordend ligt! Verder heeft lisanne nog wat medicijnen en injecties gegeven en heeft Roy de behandelkamer nog iets opgevrolijkt door handschoenen op te blazen en
er gezichtjes op te tekenen! Dat was gelijk de eerste keer voor
ons dat we mensen hoorde lachen op de afdeling in plaats van het huilen voor een prik.

Op donderdagavond hebben we nog nsima (malawiaanse aardappelpuree-achtig) leren maken door Indira die bij ons op
Visite was en hebben wij ons vermaakt met een poolparty/picknick met de kindjes van het personeel!

Zo luitjes, nu hebben we wel weer even genoeg gelult.. Wij gaan nu even lekker genieten in ons zwembadje met een
biertje en en wijntje!
Zeker die verkoeling is geen overbodige luxe met de 35 graden hier!

Greetings from the msungu's!

Chu anana (see you)!!