Op zijn Malawiaans

Zo een flinke poos later, dus wij dachten wij laten maar weer eens wat van ons horen! Wij zijn dus gelukkig niet weggespoeld met alle modderstromen die door het land heen zijn gekomen. Al is het natuurlijk wel verschrikkelijk voor alle mensen die zonder huis zitten of overleden zijn. Zelf zitten wij soms heel erg lang zonder stroom en warm water, lekker knus. Wij koken soms op houtskool buiten op de barbecue om toch warm te kunnen eten. Nou dan mogen wij toch niet klagen vergeleken met de andere mensen hier in Malawi;)

Na de eerste week van onze oriëntatie op de kinderafdeling zijn wij eens gaan kijken wat de grootste verschillen zijn tussen de kinderafdeling hier en in Nederland. Nou heb je even de tijd? Waar wij in Nederland nog wel eens zeurde dat wij een drukke dag hadden met 7 patiëntjes hebben de verpleegkundige hier met zijn vieren tot zessen zo’n 200 kinderen onder hun hoede! Echter is de zorg voor het kind hier wel iets anders dan in Nederland. Eigenlijk bestaat het voor een groot deel uit het afnemen van lab, medicatie geven en controles doen. Verder wordt er tijdens een drukke dienst niet echt opgeruimd. (Lees: Bergen met afval en rondslingerende naalden! Letterlijk!) Gelukkig wordt er op rustigere momenten wel op Malawiaanse stijl schoongemaakt. Vervolgens lopen er nog wel overal kakkerlakken en van de grond kan je niet echt eten. Al doen de mensen die hier wonen dat echter wel. Het ziekenhuis is vaak zo overvol dat kinderen met hun moeders op de grond liggen op hun eigen doeken die ze meenemen of gewoon gezellig bedden delen. Niemand is hier vies van elkaar en alle moeders/guardians helpen elkaar mee met het verzorgen van de kinderen en het schoonmaken van de vloer. Want luiers kunnen ze niet betalen, dus dan maar een omslagdoek hiervoor gebruiken. Helaas absorbeert dit niet zo goed, waardoor er een heel spoor loopt waar het kind is geweest. Maar nooit dat de verpleegkundigen dit opruimen, net zoals de kots, nee dit mogen de ouders helemaal zelf doen. De ouders zitten dan trouwens ook helemaal onder, omdat ze bijna altijd op de rug worden gedragen. Je mag soms blij zijn dat er geen geurenblogs bestaan;). Nog een groot verschil met Nederland is dat hier de instelling is: ‘vooral niet zeuren, vooral wel meewerken en vooral niet huilen’, Kun je dit verlangen van een kind? Wij zouden ook bang worden als wij elke dag in de rij moeten wachten in een ontzettend donkere gang om vervolgens naar binnen geroepen te worden (lees er wordt geschreeuwd) om een infuus, medicijnen via het infuus (die ze hier als een bolus geven dus dat doet heeeeel erg pijn bij de kindjes), lab afnemen of andere enge dingen te krijgen. In de rij is het al één groot huil spektakel en is iedereen al helemaal overstuur. Kinderen grijpen zich vast aan de deurpost om maar niet naar binnen te hoeven. Als je dan eindelijk aan de beurt ben in de werkende fabriek dan moet je soms even geduld hebben, omdat er eerst even gekletst moet worden. Als de moeder het kind dan in de houtgreep heeft kan er gestart worden. Nee voorbereiden is geen tijd voor en je hoopt dat de moeder het kind wel iets uitlegt wat er gaat gebeuren. De ouders zijn overigens allemaal erg meewerkend en niemand zal tegen de verpleegkundige zeggen dat ze het niet goed doen of dat ze het beter anders kunnen doen. Infuus prikken op zwarte kindjes is verschrikkelijk lastig op die zwarte huidjes, maar sommige verpleegkundigen kunnen dit wonderbaarlijk goed. In Nederland mag jij dit niet doen als kinderverpleegkundigen, dat doet de arts. Iedereen vind het maar wat leuk om dit ons aan te leren en wij prikken er nu dus ijverig op los. Na twee keer mis geprikt te hebben vinden wij het wel genoeg geweest en mag iemand het doen die het goed kan. Maar het motto hier is: prik maar net zolang tot je raak zit. Niemand die zeurt, behalve het kind. En als niemand het lukt om een infuus te prikken geef je de medicijnen toch gewoon via een prik in de bil. Auwauwauw. Sommige kindjes willen niet meer zitten, omdat de billetjes zo zeer doen. De eerste weken moesten wij hier zo aan wennen, dit voldoet zo niet aan de Nederlandse standaard. Valpreventie? Tja je hoopt maar dat de moeder op het kind let en anders leg je er gewoon wat doeken voor. Steriel werken? Nee is zonde van het geld, want het geld is er niet. Je word hier wel erg creatief in het verzinnen van oplossingen. Maagsondes worden gebruikt voor het toedienen van zuurstof, infuusslangen worden gebruikt als stuwbanden, pleisters worden gebruikt als tape ga zo nog maar even door. Inmiddels zijn wij wat meer gewend geraakt aan de manier waarop ze werken. Toen wij gewend waren zijn wij eens gaan kijken naar hoe de kwaliteit van de zorg beter kan en wat wij hier kunnen betekenen. Grootheidswaanzin heeft totaal geen zin, je kan de wereld niet met zijn tweeën verbeteren en als wij weg zijn moeten ze het ook zonder ons doen. Met deze instelling gaan wij de komende tijd verder om niet continue met frustraties rond te lopen. Wij proberen klein te denken en blij te zijn met als wij op één dag een kindje hebben kunnen redden en dat er naast vervolgens toch nog één dood gaat (ja dit klinkt hard en cru, is ook niet altijd even makkelijk). Helaas is dit wel de werkelijkheid en moeten wij dit voor ogen houden om het voor ons zelf vol te kunnen houden. Wij hebben momenten gehad, wat doen wij hier. Net netjes de afdeling opgeruimd en twee uur later is het weer een grote bende. Nederlandse standaarden hebben wij al vrij snel losgelaten, die werken hier niet en zullen ook niet gevolgd gaan worden. Het probleem is groot, te groot om door ons even opgelost te worden. De overheid moet minder corrupt zijn en er moet betere scholing plaatsvinden. Het is toch best wel erg als je op een afdeling werkt met kinderen en je weet de normale vitale functies van een kind niet? Daarom gaan wij maar een basiscursus kinderreanimatie geven. Verpleegkundigen die in Malawi werken moeten allround blijven en krijgen alleen de basisopleiding. Als jij op de kinderafdeling werkt is dit voor hier dus wel voldoende…. Tenminste denken ze hier. Op dit moment zijn er veel studenten op de afdeling die het erg leuk vinden om dingen van ons te leren.. Al moeten wij er wel op letten niet onze feedbackregels te gebruiken die wij in Nederland hebben geleerd. Dan maken wij ze erg verdrietig. Studenten hebben nauwelijks supervisie en doen dus lekker de zorg helemaal zelf. Malaria is op dit moment een groot probleem, omdat het regenseizoen is begonnen. Kindjes komen vaak al heel erg ziek binnen en het is er vaak erop of eronder. Artsen kijken niet mee, dus de verpleegkundige regelt het allemaal zelf. De afgelopen tijd hebben wij goed geleerd hoe wij hier op moeten anticiperen en kunnen dus zelf hier wat kindjes in redden en de eerste benodigde zorg doen! Zelf voelen wij ons soms zo onthand. In Nederland weet je wat je moet doen en hier sta je soms met twee linkerhanden, omdat ze alles zo anders doen of, omdat jouw geleerde vaardigheden hier helemaal niet toegepast kunnen worden. Maar ook hier word je vindingrijk in en bedenk je vaak wel weer een oplossing. Wij zijn wel erg blij dat wij elkaar hebben hier!

Waar wij heel erg tegen aanlopen is de taalbarrière met ouders en kind. Iedereen leert ons chichewa en wij kunnen ook de basis, maar wat is dat een lastige taal! Van de week was er een kindje overleden en moeder en oma waren aan het huilen dat door merg en been ging. Niemand die er even heen gaat om ze te troosten. Wij kunnen een hand op de schouder leggen en zeggen het spijt mij, maar bij een regenval aan chichewa weten wij niet wat er terug wordt gezegd. Zo frustrerend en lastig…

Verder zijn wij aan het kijken hoe wij het sponsorgeld uit kunnen gaan geven. Wij wilden iets doen wat blijvend is en waar de afdeling echt iets aan heeft. Dus kwamen wij op het idee om de afdeling wat op te fleuren met mooie schilderingen die helemaal leuk zijn voor de kinderen! Na het één en ander geregeld te hebben met de ziekenhuis directeur zijn wij gisteren gestart met het mooi maken van de afdeling! Oooh wat zijn wij hier blij mee en wat vind iedereen het leuk! Nu hebben de kinderen tenminste nog een beetje afleiding als ze voor die ooh zo leuke behandelkamer moeten wachten en in hun bedje/grond liggen. De kunstenaar die het mag doen is helemaal gelukkig, er komt een droom voor hem uit. Natuurlijk is het geld dan nog niet op, dus willen wij ook nog wat apparaten voor de afdeling aanschaffen die ze zeker te weten gaan gebruiken. Er zijn ons natuurlijk al heel veel mensen voor geweest die van alles voor de afdeling hebben gedaan. Dingen gaan kapot of dingen verdwijnen. De cultuur van de Malawianen is dat je elkaar vooral niet tegenspreekt en dat je het geweldig vind wat iedereen doet. Wij hebben de afdeling zelf laten kiezen wat ze nodig vinden, zodat ze het ook echt gaan gebruiken. Er staan erg mooie infuuspompen op de afdeling, maar waarom zou je die gebruiken als het veeeel makkelijker en sneller is om het gewoon op de hand te laten lopen. En die irritante piepjes daar heb je toch helemaal geen zin in? Nou dat willen wij dus voorkomen!

Vitale functies worden nu niet gemeten bij het kind, omdat het apparaat stuk is en ook niet meer gemaakt kan worden. Wij willen een paar van deze apparaten aan gaan schaffen en hopen dat ze een lang leven zullen hebben. Daarnaast wil de afdeling graag een bloedglucosemeter. Dit lijkt ons erg goed! Kindjes komen vaak binnen met een te lage bloedsuiker en dan moet er eerst een sample worden afgenomen, wat vervolgens naar het lab worden gebracht (een half uur later) waar vervolgens op zijn vroegst een uur later de uitslag weer van is. Soms is dit al te laat voor een kind…. Stripjes kan het ziekenhuis zelf aan komen, niet heel erg onbelangrijk.

Verder zijn de ouders van Lisanne nog drie weken langs geweest. Dit was super leuk! Wij hebben ze veel van het land en de omgeving kunnen laten zien. Maar helaas geen olifanten gespot, die waren verstopt. En de cycloon mochten ze ook meemaken, dus niet allways the good weather of Africa. Foto’s zijn te zien op facebook! Eind maart komen de ouders en zus en de vriend van de zus van Roy hierheen. Dat word dus super leuk! Wij weten zelf nog niet wanneer wij terug komen, hangt nog van bepaalde lopende zaken af.. Maar wij houden jullie op de hoogte;)

Nou het is een heel verhaal geworden! Tot snel lieve allemaal!