Tranentrekker en Malawiaanse bureaucratie

Na onze nacht afzonderlijk doorgebracht te hebben werden wij door onze familie naar Schiphol gebracht. Na flink wat discussies wie naast wie mocht zitten en wie met wie meereed kwamen we afzonderlijk aan op Schiphol. Vervolgens bepakt en bezakt (alle koffers te zwaar) op weg naar de check in balie, wat digitaal was (heel fijn). De eerste vlucht konden we nog naast elkaar zitten maar voor de tweede en mogelijk de derde was dit niet meer mogelijk.. Heel erg fijn dus. Vervolgens gaan wij onze koffers inchecken waarbij wij bij een te vrolijke vrouw aankwamen die ons doodleuk vertelde dat we mogelijk Malawi niet binnen zouden komen met een enkel ticket (gelukkig deed ze niet moeilijk over de koffers). Wij vervolgens in de stress en in afwachting wat ze voor ons bedacht had. Gelukkig konden we als we daar aankwamen alsnog een open date ticket boeken als we in een hokje werden opgesloten! Vervolgens gingen we met familie en vrienden nog wat drinken in de aankomsthal, waar we ook gelijk maar onze laatste hema worst voor de komende 8 maanden ophebben. Toen het moment dat we afscheid moesten nemen... Onze moeders waren volgens mij de laatste week al zo gestresst dat ze nauwelijks konden eten. Vervolgens iedereen in tranen omdat we er vandoor gaan (alsof we nooit meer terug komen;))..

Eenmaal door de douane kwam toch echt het besef dat we naar Afrika gaan! Natuurlijk tussendoor nog een brok in onze keel omdat we onze familie achter hebben gelaten (Lisanne zat nog gedurende de hele eerste vlucht te sniffen en te snuiten). In Frankfurt werden wij gelijk al aangesproken door een vrouw die gehoord had dat wij naar Malawi gaan (Omdat we stiekem afgeluisterd waren op Schiphol en herkend werden door de broek van Lisanne). Deze vrouw (lees: kinderoncoloog in het AMC) ging tevens naar Lilongwe en Blantyre om hier les te geven en te werken voor de komende twee maanden! Na haar te bestormen met een vragenvuur kwamen wij erachter dat het waarschijnlijk geen enkel probleem was om Malawi binnen te komen, gewoon vrolijk lachen is al genoeg! Al met al blijkt deze kinderoncoloog ook Frans en Ardine (waar wij gaan verblijven) te kennen, hoe toevallig! Gelijk werd verteld hoe het is in Malawi en dat we ons nergens zorgen over hoeven te maken, we mogen zelfs een paar dagen meelopen in Blantyre. Na tijdens de tweede vlucht een keer naar elkaar gezwaaid te hebben van een afstandje (Doordat we niet naast elkaar zaten) bereikte we Ethiopië. Hier moesten we door een heuse ebola screenende robot heen om het vliegveld op te komen. Heel fijn dat dit allemaal goed was want mijn god wat er anders met je gebeurd was! Op naar de laatste vlucht! Lisanne zo ongeveer naakt omdat we nagenoeg alles moesten uittrekken om door de douane heen te komen (het drinken kregen we er wel gewoon door btw), gingen we naar Lilongwe!

Na onze 22 uur durende reis moesten we achteraan sluiten in een meters (lees:kilometers) lange rij. Na ongeveer als laatste aan te zijn gekomen bij de douane na de volgende ebola check werd ons gevraagd wat wij kwamen doen in Malawi. Heel schijnheilig zeiden wij: vakantie natuurlijk! Verder gelukkig niets meer gehoord over dat we het land niet in mochten alleen dat we echt niet moeten vergeten ons visum te verlengen indien dit nodig is. Wij blij! Gelukkig ook al onze koffers met spulletjes aangekomen:D! Vervolgens op zoek naar onze taxichauffeur (die al een uur aan het wachten was) werden we nog een keer gecheckt wat we nu kwamen doen in Malawi en hoelang we zouden blijven. Hierbij aangegeven dat we nog niet wisten hoelang we zouden blijven zei de douanier(of mannetje in uniform) met een bigsmile: Oh so you want to stay in Malawi forever:D! Malawi is the warm heart of Africa! Okee het zal wel... Wij al heel blij dat we gewoon door konden lopen!

Vervolgens een poos door de grote zandbak genaamd Afrika gereden om na ongeveer 30 minuten bij onze 'camping' aan te komen (en met de zandbak viel het eigenlijk wel mee). Mabuya camp is onze verblijfplaats voor de komende 2 nachten... Wat door omstandigheden 3 nachten werd.
Met ons goede gedrag, papieren en diploma's gingen wij de volgende dag, zoals ons verteld werd naar de Nurses and Midwifes Counsel in Lilongwe. Daar aankomen vertelde een te chagrijnige Malawiaanse vrouw met een te dikke kont dat wij toch echt niet de goede formulieren en diploma's bij ons hadden en dat wij dit maar moesten regelen met een advocaat om de vertaling op te laten sturen. Verder moesten we nog wat formulieren invullen en mochten we de volgende dag terugkomen met een engels CV en om de betaling van 100 euro pp. te doen (oh wat houden ze van geld in Malawi). Dit omdat we de betaling niet dezelfde dag konden doen omdat hier niemand voor aanwezig was (cliché).. Wij met de moed in onze schoenen weer onderweg naar Mabuya camp. Eerst maar een Malawiaanse simkaart in de iphone laten zetten. Na het eerste de beste kraampje op de hoek toch niet zo te vertrouwen zijn we door de taxichauffeur afgezet bij de Airtel winkel waarbij ze alles netjes hebben uitgeknipt en uitgelegd hoe het moest, heeeel fijn:D! Hierna contact gelegd met Frans om aan te geven dat het toch wat stroef gaat in Lilongwe waarop Frans zei; ach maak je niet druk, ze proberen het heel erg te laten lijken alsof ze je niet nodig hebben en alsof ze je het heel moeilijk maken, maar zodra je het geld betaald hebt zullen ze het allemaal wel prima vinden!

En zo geschiedde het.. wij de volgende dag naar verschillende banken (omdat de ATM defect was) om een berg geld te halen(100 briefjes van 1000 kwacha) dat zo dik was dat we het in onze zakken (gangster) mee moesten nemen. Daar aangekomen zonder ontbijt te hebben genuttigd en alle formulieren te hebben geregeld kwam het volgende obstakel... Het personeel had eerst een vergadering, hierbij wisten ze niet of de man die het geld aan moest nemen nog wel beschikbaar was. Wij vervolgens aan iedereen gevraagd wie deze betaling voor ons kon regelen en ja hoor! Een mannetje van drie turven hoog kon dit wel even voor ons regelen. Het geld ging in de achterzak en wij kregen onze zo gewilde bonnetjes. Na 3.5 uur gewacht te hebben (ja zonder dat ontbijt) kwam de vrouw weer terug om het voor ons af te handelen. Gelukkig leek ze nu een stuk beter gemutst en regelde ze de dingen voor ons (wel met een erg norse blik maar de advocaat etc. was niet meer nodig, lang leve het betaalde geld..).

Bepakt en bezakt met onze inschrijving gingen wij nog even bij het busstation kijken waar we morgen heen moeten om in Zomba te komen.
Overvol en chaotisch is de beste omschrijving naar ons idee. Morgen ochtend moeten we daar bepakt en bezakt heen om een ticket te kopen en onze reis voort te zetten naar Zomba waar wij het komende halfjaar(naar waarschijnlijkheid) zullen verblijven(Wish us luck!)!

Btw, tussendoor nog wel wat gerelaxt @ Mabuya camp en tussen neus en lippen door ons drie jarig jubileum gevierd! Lekker nog wat gezwommen/gekaart/pepernoten gegeten en de honden (lees: één enorme ridgeback en een wat kleinere) ook wat pepernoten gevoerd. Verder lopen er hier nog wat schattige kleine kindjes rond die vandaag mee mochten vanuit het weeshuis, erg gezellig!

Groetjes en een dikke Kus vanuit het altijd hete Lilongwe