Dit is het einde..

De laatste blog vanuit Malawi.

Het afronden is nu echt begonnen.

Na de laatste blog hebben wij de reanimatie-training gegeven die wij hadden voorbereid. Roy heeft zich als een ware Engelstalige docent ontpopt. Helaas was de opkomst niet erg groot en waren het vooral studenten. De studenten zijn zo veel meer assertief dan de gediplomeerde verpleegkundigen. De training is gefilmd en een kopie hebben wij inmiddels gekregen, erg grappig en leuk om terug te kijken! Na twee uur training gegeven te hebben en iedereen had geoefend zijn wij nog even naar Pakachere gegaan om te eten en spelletjes te spelen.

De volgende dag stond er weer een wedstrijd op het programma. Dit keer was het Nederland-Turkije die op een grote beamer uit werd gezonden bij Packachere. Het ging erg hard onweren, waardoor er dichtbij een blikseminslag was en wij op zijn Malawiaans weer zonder elektriciteit zaten. ‘s Avonds hadden wij nog een leuk feestje. De volgende dag hadden wij bij ons thuis een poolparty georganiseerd, allemaal blanke mensen in een zwembad. Marco polo gaat erg goed in een klein bad met heel veel mensen (lees: heel veel mensen lagen naast het zwembad).

Op maandag hadden wij nog een ochtendje in het ziekenhuis. En alle voorbereidingen thuis werden getroffen voor de komst van de familie van Roy. Die zijn er morgen!

Op dinsdag zijn wij eerst de auto op gaan halen en hebben nog wat mensen in Zomba opgehaald die ook naar het vliegveld moesten. En daar was de familie van Roy! Leuk om elkaar weer te zien na zo een lange tijd! En toen begon het avontuur…

‘Oeeehhh kijk daar’, ‘woooww dat is raar’, ‘oeh een geit op de weg’, ‘oohh die heeft blote voeten’, ‘hahaha kijk dat op het hoofd’ en ga zo maar door. De cultuurshock is begonnen. Na thuis aangekomen te zijn en het huis geshowd te hebben kon het installeren beginnen. Iedereen bleef zich verwonderen over de Afrikaanse huizen, gewoonten en dat het geen all-inclusive hotel in Turkije is;). De volgende dag hebben wij ze rondgeleid in Zomba.

De twee dagen erna zijn Joyca en Remy meegegaan naar het ziekenhuis. Ze hadden meteen een spannende dag. Er waren een paar kindjes met ademhalingsmoeilijkheden. Er was een baby van 2 maanden die echt niet lekker ging. Het had glucose nodig, maar dat was er niet. Vervolgens waren er nog een paar kindjes waar wij onze aandacht op hebben gericht. Wij hadden de verpleegkundige die voor die andere ruimte verantwoordelijk was geïnstrueerd om ons te roepen als het niet goed zou gaan en het acute hulp nodig zou hebben. Nadat wij het vaak gecontroleerd hadden en druk waren met andere kindjes gingen wij toch nog een paar keer kijken. Het is toch wel heel erg stil nu. Gestopt met ademen en niemand die ons had geroepen. Reanimeren had geen zin, hoelang was het al gestopt? Tot Lisanne het zag gaspen. Nou Remy en Joyca laat maar zien wat je kan;). Helaas mocht het niet meer helpen en is het kindje overleden. Na de normale ceremonie naar het mortuarium gedaan te hebben vond Joyca het toch wel erg verdrietig en indrukwekkend. De volgende dag zijn wij nog een keer naar het ziekenhuis gegaan en hebben afscheid genomen van het ziekenhuis. De periode daar is goed geweest. Wij kunnen niet veel veranderen en hebben ons best gedaan. Wij hebben spullen achter gelaten om de zorg te kunnen verbeteren en waar wij zeker van weten dat ze er iets mee kunnen. Iedereen bedankt voor de donaties! Ze waren er in ieder geval erg blij mee.
In de middag gingen wij een rondje over de estate lopen. Lisanne wist een leuk rondje over de estate (die een tijdje geleden gewoon droog stond), nou wij waggelenden tot onze knieën in de bagger en iedereen had een echt Afrika gevoel.

De dag erna gingen wij het Zomba plateau beklimmen en had Remy een mooie ‘verrassing’ voor Joyca. Ze gaan trouwen! Daarna lekker biefstuk gegeten en was iedereen moe en voldaan.

Daarna was het pasen en hadden wij een feestje met de kinderen van het dorp. Lekker Hollands eieren schilderen/schminken/spelletjes doen/zwemmen/dansen en natuurlijk Hollandse pannenkoeken eten! Was hebben de kinderen zitten vreten. Netjes in de rij staan voor een pannenkoek en eten maar! Er was een heel schattig kindje van 1 jaar dat ook mee mag naar Nederland. Het is benoemt tot kind van Roy en Lisanne en werd gebruikt als ‘speelpop’. Het kind vond alles geweldig en kreeg mooie kleertjes en mocht lekker in bad met Rituals! Mama vond alles best en zag in de avond haar kind heerlijk ruikend weer terug.

De dag erna gingen wij naar Majete National Park; het safaripark. De weg erheen vond iedereen al spannend en een avontuur. In de middag gingen wij met een boot het water op om krokodillen en hippo’s te spotten. Wat hebben wij een hoop gezien! Halverwege midden op het water stond de boot vast op een zandbank. Nou dat was even spannend en een uitdaging! Zo zielig voor de gids. Alle mannen met roeispanen naast de boot duwen en maar hopen dat er geen hongerige krokodil/hippo zat. Naar de boot toe moest je ook een stukje met de safaritruck. Wij hoopten olifanten te zien, maar hadden de hoop al een beetje opgegeven. Op de terugweg en om de hoek van het huisje stonden twee ‘kleine’ mannetjes olifanten te vechten met elkaar. Spannend! Eenmaal bij het huisje was het tijd voor het avondeten. Ritsel de ritsel de ritsel daar kwamen de olifanten aan! Woooww 2 meter van ons vandaan kwam een gezin langsgelopen!

Na een nacht tussen alle wilde beesten geslapen te hebben kon de game-drive beginnen. Na heel veel elanden, bushbucks, impala’s, nyala’s, zebra’s, apen, wilde zwijnen, bavianen, hippo’s, waterbucks, kudu’s. In het park zitten 5 leeuwen die bijna niet gespot worden. Maar wat zat daar op de weg, leeuwenpoten! Wij gingen op jacht naar de leeuwen. Op een gegeven moment schrikken de impala’s, maar het is niet door onze truck en ja hoor daar komen de twee leeuwen aan! Wooww gaaf! Helaas geen olifanten gespot, dus dan maar ontbijten. Daarna wilden wij naar huis toe gaan. Maar besloten toch nog om zelf een rondje (van vijf uur) te gaan rijden in het safaripark. En ja hoor heel veel dieren, maar geen olifanten. Dan maar naar de uitgang. En wat staat daar. Een mega grote olifant op de weg! Lisanne en Joyca op het dak en Remy in paniek! Haha.. Remy zag ze al op de grond liggen als Roy gas moest gaan geven. En daar waren twee olifanten die een mooie show weg gingen geven. Ze kwamen tot aan de auto wat iedereen toch wel heel erg spannend vond. Lisanne had iedereen bang gemaakt met verhalen over boze olifanten die auto’s om kunnen gooien. Nadat de olifanten weg waren gingen wij zebra’s bekijken die ook niet aan de kant wilde voor de auto. Nadat wij toch weer na de uitgang wilde kwam er een boze olifant naar de auto gerend en begon te stampvoeten en te toeteren. Waarom is dat beest in 1x zo boos op ons? Naja dan maar doorrijden. Woow daar staat een mama olifant met een baby. Joyca zegt: ga achteruit want ik kan ze niet op de foto zetten. Lisanne vond dit niet zo een goed idee. Van achteren kwam er al een grote olifant aangelopen die rechtstreeks naar de kleine toe liep en aan de andere kant van de auto kwam met een noodvaart een mega olifant uit de bosjes gestierd. Henk riep ‘gassen nu’! Pff dat scheelde niet veel anders hadden wij op de kop gelegen met auto en al. Nou wij wisten meteen waarom de olifant zo boos was geworden.

Tussendoor moesten wij ook nog een keer naar de kliniek. Lisanne haar muggenbulten waren zo gaan ontsteken dat er gaten in de benen van zijn gekomen.

Nadat wij even rustig van alle ervaringen waren bijgekomen gingen wij op weg naar Mulanje. De hoogste berg van Malawi om de waterval te bekijken. Voor sommige mensen was dit een grote uitdaging en die dachten niet levend boven te komen. Maar iedereen leeft nog en heeft het gehaald! Nadat Joyca mooi wilde poseren bij de waterval zag Lisanne toch iets roze’s uit haar zak glijden in het water. Is Joyca’s telefoon niet roze? Lisanne zegt: ‘eeh Joyca jouw telefoon viel in het water’. Nee joh zegt Joyca tot ze haar zak voelde. De gids die er bij was vond een verfrissende duik wel lekker en wonder boven wonder is de telefoon gevonden (waar alle foto’s op stonden). Zelfs de telefoon doet het nog!

Het weekend erna gingen wij lekker barbecueën en in de avond naar ‘The Blacks’. Een echt Malawiaans reggaefeest. De ouders van Roy bleven thuis. De papa van Roy had een buikgriep opgelopen, dus die voelde zich al een paar dagen niet zo lekker. Wat was het een gezellig feestje!

Op maandag hebben wij nog met de kindjes gespeeld en lekker gerelaxed. De dag erna gingen wij naar het meer waar wij vier dagen van de zon hebben genoten. Lekker eten, snorkelen, zwemmen en spulletjes uitdelen aan de kindjes. Roy is een echte zakenman en iedereen kent hem daar. 2 broeken voor een hippo alsjeblieft! De familie van Roy verwonderde zich over hoe het leven daar is. Wij relaxen er en de mensen doen de was, afwas etc. in het meer.

Afgelopen weekend stond er nog voetbal op het programma. Roy was uitgenodigd om mee te gaan voetballen met het team van de estate. Het voetbalveld zat weer vol gaten en kuilen en veel mensen waren op de blote voeten. Wij besloten als echte supporters om mee te gaan en Roy aan te gaan moedigen. Op een gegeven moment was het voetbalteam niet meer de attractie, maar waren wij het en zaten er 50 kinderen om ons heen. ‘Hup Roy’! Iedereen kan dat nu zeggen.
Vandaag gaan wij nog naar het safaripark in Liwonde om te bekijken of wij nog meer dieren kunnen spotten! Ook gaat de familie van Roy Nsima proberen. Als dat maar goed komt;). Morgen gaan wij nog naar de school om wat spullen te geven en afscheid te nemen van de witte mensen hier. Dinsdag word het dan echt inpakken en alle cadeautjes die wij verzameld hebben uit te delen aan alle lieve mensen hier. Nog genoeg op het programma en nog genoeg te doen in de korte tijd die wij nog maar hier hebben…

Nog een paar dagen en dan zijn wij weer in Nederland. Het eerste wat Lisanne gaat doen is naar de kapper. Haar haar is namelijk oranje geworden door het roestwater hier.